Doris en Frans ken ik van het Conservatorium van Amsterdam, alwaar zij (hedendaagse) kamermuziek onderwijzen. Het is een aimabel duo, en beiden zijn gedreven musicus. Wat een aangename verrassing was het toen Doris en Frans mij vroegen om een nieuwe compositie voor hen te schrijven! Bovendien verzorgden zij met klarinettist Bart de Kater, terwijl er aan de nieuwe compositie gewerkt werd, een nieuwe uitvoering van mijn trio De zee bevriest niet.
Het eerste uitgangspunt was uiteraard de combinatie cello en piano: welk idioom kies ik voor dit duo? Ik hoorde een hedendaags pianoconcert, een virtuoze solopartij met een ongelooflijke hoeveelheid noten. Mijn stuk zou ook over noten moeten gaan. Deze noten komen uit een 5-toonhoogtes akkoord, dat ik varieer en transponeer, en, gecombineerd met een weerbarstige ritmische laag, een actieve spanning oplevert.
In Schotland las ik de volgende regels uit een kort verhaal van A.S. Byatt: ‘Ines came to see that all the stones, from the vast and cow-sized to clusters of pebbles and polished singletons, were works in progress, or potential works, or works finished for the time being. […] Cracks made by ice, channels worn by water, mazes where roots had pushed an twisted, were coloured in brilliant pinks and golds, glistening where the light caught them. […] The stonecarver worked with the earth and the weather as his assistants or controllers.’ (A.S. Byatt, Little Black Book of Stories 2003)
Dat was ook mijn werkwijze, ik schreef veel noten om deze vervolgens als een beeldhouwer te bewerken, te rangschikken, te polijsten en te breken, de instrumenten als inspirerende elementen. Akkoorden zijn als grotere keien, de kleine noten zijn de kiezels, en de singletons.
Los daarvan heeft het woord singleton associaties met het kaartspel, wiskunde en whisky, naast muziek enkele basisbegrippen uit het leven.
De website Stichting Cellosonate Nederland: http://cellosonate.nl/componist/max-knigge/
Duration: 10′
Eerste uitvoering: 29 november 2009 by Doris Hochscheid en Frans van Ruth